Ikra śledziowa – z czym to się je 

Już przed wieloma wiekami śledź stanowił ważny składnik jadłospisu Polaków, zwłaszcza mieszkańców północnych regionów kraju. Dowód znajdziemy na tworzonej przez ministerstwo rolnictwa liście produktów tradycyjnych, gdzie znajduje się mnóstwo przysmaków przygotowywanych z tej ryby.

Nasi przodkowie wykorzystywali chętnie także śledziową ikrę, która dziś jest specjałem niemal zapomnianym. Nic dziwnego, że uczestniczka popularnego teleturnieju "Milionerzy" była niedawno bardzo zaskoczona, gdy musiała zmierzyć się z pytaniem, co wykluwa się z jajeczek śledzia i nie miała pojęcia, że są to larwy.

Ryby wpływają na tarło wczesną wiosną, gdy woda osiąga temperaturę ok. 6-8 stopni. Samica śledzia składa około 100 tysięcy ziaren lepkiej ikry, która przykleja się do podłoża – roślin, kamieni czy piasku. Po około 10-20 dniach z ikry wykluwają się kilkumilimetrowe larwy.

Śledzie złowione w czasie tarła były kiedyś szczególnie cenione w polskiej kuchni, gdzie wykorzystywano nie tylko ikrę, ale również mlecz – nasienie samca, które świetnie smakuje zwłaszcza po usmażeniu. Obecnie jednak także ten śledziowy produkt rzadko trafia na nasze stoły.

Ikra śledzia, podobnie jak mięso tej ryby, posiada bardzo duże walory odżywcze. Przede wszystkim dostarcza solidnej dawki białka, łatwo przyswajalnego przez organizm oraz pełnowartościowego, zawierającego niemal wszystkie niezbędne aminokwasy i to w proporcjach, jakie najbardziej odpowiadają zapotrzebowaniu człowieka. Wśród nich znajdziemy m.in.: lizynę (niezbędną dla utrzymania dobrej kondycji mięśni i kości, a także produkcji licznych hormonów czy enzymów), metioninę (uczestniczącą w niemal każdym procesie metabolicznym i pomagającą w usuwaniu szkodliwych toksyn) czy cysteinę (potrzebną do wytwarzania keratyny i kolagenu – związków ważnych dla ładnego wyglądu skóry, włosów czy paznokci)
.

Śledziowie jajeczka to także dość bogate źródło witamin, szczególnie D, B6 i B12 oraz cennych mikroelementów: potasu, fosforu czy zbyt rzadko spotykanego w naszej diecie selenu, który chroni komórki przed szkodliwym działaniem wolnych rodników i stymuluje system odpornościowy.

Ikra kryje w sobie również bogactwo nienasyconych kwasów tłuszczowych z grupy omega-3, przyspieszających procesy metaboliczne, zapewniających prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, wspierających wzrok (wpływają na lepsze ukrwienie nerwu wzrokowego i znacząco zmniejszają ryzyko zwyrodnienia plamki żółtej), przyczyniających się do obniżenia ciśnienia oraz poziomu "złego" cholesterolu LDL – jednego z głównych sprawców chorób układu krążenia, np. miażdżycy, zawału czy udaru mózgu.

Śledziowa ikra jest bardzo ceniona w kuchni japońskiej, gdzie często jest jedzona pod postacią kawioru. Zdaniem smakoszy niczym nie ustępuje znacznie bardziej modnemu przysmakowi z jajeczek jesiotra.

Kawior ze śledzia możemy czasem kupić w niektórych delikatesach, jednak wcześniej warto przeczytać skład produktu, który powinien ograniczać się tylko do rybiej ikry i soli (jej zawartość nie powinna przekraczać 5 proc. wagi całości). Unikajmy specjałów wzbogacanych substancjami konserwującymi i wzmacniającymi smak.

Podobny przysmak możemy też przygotować samodzielnie. Osoloną ikrę śledzia (jest niekiedy dostępna w dobrych sklepach rybnych lub internecie) moczymy przez kilka godzin w zimnej wodzie, zmieniając ją co pewien czas. Następnie pozbywamy się błony i włókien, wyciskając same jajeczka. Dodajemy posiekany tymianek, trochę oliwy, sól oraz pieprz i delikatnie blendujemy, aż do uzyskania konsystencji gęstego musu. Śledziowy kawior będzie świetnie smakował na plackach ziemniaczanych, z dodatkiem żółtka jaja ugotowanego na twardo, kleksem kwaśnej śmietany i szczypiorku.

Wymoczoną w mleku i utartą ikrę można dodać do sałatki (np. z oliwkami, suszonymi pomidorami, papryką i cebulą) lub przyrządzić z niej pastę do pieczywa, mieszając z twarogiem, szczypiorkiem i zmielonymi pestkami słonecznika.

Warto spróbować śledziowej ikry po kaszubsku. Moczymy ją przez 6 godzin w wodzie z mlekiem, a następnie odsączamy, oczyszczamy z błony i dodajemy do cebuli, którą wcześniej podsmażyliśmy na maśle. Smażymy jeszcze 2-3 minuty. Przed zjedzeniem posypujemy natką pietruszki. Świetnie smakuje na ciepło, na grzance lub po schłodzeniu, jako dodatek do chleba.

Chcesz się pochwalić swoimi kulinarnymi osiągnięciami? Masz ciekawy przepis? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl