Chałwowe obyczaje
Pierwsze wzmianki o chałwie pochodzą jeszcze z czasów dawnego Babilonu. Najprawdopodobniej przywędrowała do Europy z Indii przez bliski wschód, później Persję, Turcję aż do Grecji, gdzie szybko zyskała na popularności. Swój fenomen zawdzięcza połączeniu masy sezamowej z karmelową. Istnieje wiele odmian chałwy, różniących się głównie rodzajem użytych nasion - w Turcji, Iranie oraz krajach basenu Morza Śródziemnego wykorzystuje się sezam, ale w Rosji i na Ukrainie do jej przygotowania używa się ziaren słonecznika lub maku. Zależnie od miejsca pochodzenia może mieć kruchą albo półpłynną konsystencję. Charakterystyczne są również dodatki np. olejki aromatyczne lub bakalie.
Różne są również formy podania. Przykładowo Egipcjanie lubią, gdy chałwa ocieka tłuszczem sezamowym, w Tunezji sprzedaje się ją w formie torcików, w Turcji zaś jest używana jako dodatek do pieczywa.