Zupa fasolowa z oregano i rozmarynem

Wcinając grillowaną rybę i pijąc pachnące żywicą wino, trochę żałowałem, że jest środek lata i nie skosztuję tutejszej zupy fasolowej. Biorąc pod uwagę historię ateńskiej kuchni, to w zasadzie nowość, bo fasola pojawiła się w Europie dopiero po tym, jak statki Kolumba dopłynęły do Ameryki i wróciły wyładowane nowymi, nieznanymi towarami. Warzywne zupy bazujące na roślinach strączkowych były jednak podstawowym daniem greckiej kuchni od tysiącleci. Te proste dania z soczewicą lub cieciorką, doprawione cebulą, ziołami i oliwą, stanowiły codzienny posiłek wszystkich tych, którzy nie mieli za dużo pieniędzy. Jako niezbyt wyszukane zupy nie trafiały na uczty, ale z historycznych przekazów wiadomo, że słabość do nich mieli również znani i bogaci. Zenon z Kition, założyciel szkoły stoickiej, uchodził za wielkiego miłośnika zupy z soczewicy doprawionej ziarnami kolendry. W innych zupach należało się spodziewać czosnku, selera i porów. Wszystkie te warzywa rosły w przydomowych greckich ogródkach. Wytarłem kawałkiem chleba talerz i wróciłem myślami do Diporto.

NAJPIERW:

• 1 kg suchej fasoli jaś
• Świeży liść laurowy
• Gałązka rozmarynu
• Mała cebula
• Sól

POTEM:

• 50 ml oliwy extra vergine
• 2 łodygi selera naciowego
• 2 cebule
• 4 duże ząbki czosnku
• 11⁄2 łyżeczki papryki słodkiej
• Łyżeczka pieprzu
• 11⁄2 łyżeczki oregano
• Nieco rozmarynu
• Sól

• Fasolę dokładnie płuczemy. Zalewamy dużą ilością wody i odstawiamy na noc. Następnego dnia wodę wylewamy, wlewamy świeżą. Dodajemy cebulę, zioła i sól. Gotujemy przez 45 minut pod przykryciem.
• W drugim garnku smażymy na oliwie posiekany seler naciowy i cebule. Dodajemy czosnek i przyprawy. Solimy.
• Kiedy warzywa się zeszklą, przekładamy fasolę i wlewamy tyle płynu, w którym się gotowała, by wszystkie warzywa były przykryte. Grecka fasolowa to gęsta zupa.
• Gotujemy do miękkości fasoli. Doprawiamy solą. Jedną trzecią fasolowych ziaren wyciągamy z garnka i blendujemy na pastę, po czym dodajemy ją do zupy. Mieszamy i ponownie zagotowujemy. I już!

Przepis pochodzi z książki Bartka Kieżuna "Ateny do zjedzenia"