6. Mewy pogardziły

By przyrządzić islandzkiego hákarla, rekina grenlandzkiego kroi się na kawałki, a następnie polewa moczem (przynajmniej w wersji tradycyjnej; obecnie podobno odchodzi się od tej metody) i zakopuje na kilka miesięcy lub przykrywa kamieniami. W tym czasie całość oczywiście gnije, dodatkowo amoniak reaguje z mięsem, nadając mu charakterystyczną konsystencję - skruszałą i zarazem rozpływającą się pod wpływem procesów fermentacyjnych. Na koniec hákarla suszy się na wolnym powietrzu, choć i potem śmierdzi niesamowicie. Dobry jest ponoć wtedy, gdy po zostawieniu go na dworze żaden ptak nie chce tknąć specjału.