Churros. Trudno się oprzeć

Churros to nie są słodkie ciasteczka. Są raczej neutralne w smaku, a słodkie oblicze zyskują po zanurzeniu w gorącej czekoladzie lub kawie z mlekiem. Pewne jest też to, że churro niejedno ma imię. Porras to wersja grubsza. W Andaluzji można też zamówić calentitos i tejeringos. I teraz uwaga: w niektórych miejscach Hiszpanii, np. w Murcji i w Jaén oraz Estrema-durze, porras są nazywane churros, a to, co gdzie indziej uchodzi za churros, nazywa się tam churros finos. Do tego wszystkiego są też churros, które zawierają w sobie ugotowane ziemniaki.

• 50 ml wody
• 25 g cukru
• 50 g masła (dodatek rodem z Grenady)
• Szczypta soli
• ½ łyżeczki cukru z wanilią (dodatek ode mnie)
• 140 g mąki tortowej
• Jajko "zerówka"
• Olej do smażenia

• Do wody wrzucamy masło, cukier, również ten z wanilią, i sól. Zagotowujemy, mieszając. Zestawiamy garnek z ognia. Do wrzącej wody wsypujemy mąkę i energicznie mieszamy — najpierw rózgą, a potem grubą łyżką.
• Ponownie stawiamy garnek na ogniu, nadal mocno mieszając. Ciasto powinno stać się klejącą się do łyżki kulą, nie powinno zaś trzymać się garnka.
• Kulę z ciasta przekładamy do zimnej miski, żeby nieco zbić temperaturę. Studzimy chwilę, a kiedy temperatura spadnie, dodajemy jajko i mikserem łączymy je z ciastem.
• Tak przygotowane ciasto przekładamy do rękawa cukierniczego i przez końcówkę w kształcie gwiazdy (w świecie idealnym) wyciskamy ciasto na gorący olej.
• Smażymy na złoto, a potem zjadamy. Na deser albo, jak Hiszpanie, na śniadanie.
• Nie mówcie nikomu, ale podwojenie ilości cukru sprawia, że churros są słodkie i smakują jak najlepsze pączki!
• Butelka po keczupie w roli rękawa cukierniczego też się sprawdza!

Przepis pochodzi z książki Bartka Kieżuna "Hiszpania do zjedzenia"