Regularnie gości na naszych stołach. Lepiej go jednak unikać

Tuńczyk wywodzi się z plemienia kilkunastu dużych gatunków ryb drapieżnych, okoniokształtnych z rodziny makrelowatych. Wśród najpopularniejszych odmian można wyróżnić: tuńczyk błękitnopłetwy, opastun (patuda), tuńczyk długopłetwy, tuńczyk południowy. Występują głównie w tropikalnych akwenach Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych. Można je także spotkać na Morzu Północnym i Morzu Barentsa.

Tuńczyk charakteryzuje się wrzecionowatym ciałem, długą głową, spiczastym pyskiem, małymi brzusznymi płetwami oraz silnym ogonem w kształcie półksiężyca. Może mierzyć nawet do 4 m i ważyć do 700 kg. Tuńczyk pływa szybko i zwinnie, może osiągnąć prędkość 70-80 km/h. Specyficzne ukrwienie skóry i mięśni podskórnych sprawia, że podczas ruchu posiada temperaturę o kilka stopni wyższą od temperatury otoczenia. Żyje w ławicach, jednak zdobywanie pożywienia wymaga od niego dalekich wędrówek.

Wśród odmian tuńczyka najbardziej cenioną jest tuńczyk błękitnopłetwy – może ważyć nawet 800 kg i mierzyć 3 metry. Mniejszą odmianą jest opastun: 150-200 kg. Tuńczyk długopłetwy osiąga wagę ok. 50 kg. Natomiast tuńczyk południowy posiada małe wymiary i dużą wydajność, dlatego najczęściej spotykany jest w puszce.

Tuńczyka możemy dostać w różnej postaci – w wodzie, w oleju lub w różnych sosach. Konserwy mogą charakteryzować się mięsem rozdrobnionym lub w większych kawałkach. Warto pamiętać, że zwykle im bardziej mięso jest rozdrobnione, tym jest słabszej jakości. Tuńczyk w puszcze powinien posiadać delikatny zapach i jednolity kolor – różowy, natomiast mięso powinno być miękkie, zwarte i w jednym kawałku, a olej jasny.

Tuńczyk w oleju jest produktem dostarczającym ok. 200 kcal w 100 g. Jest cenny ze względu na dużą zawartość białka. Ponadto, w tuńczyku odnajdziemy tłuszcz. Stanowi bogate źródło witamin z grupy B: B2, B12, B6 oraz witaminy A i D. Jak większość ryb morskich posiada znaczną ilość kwasów omega-3. Niestety posiada także sporą ilość rtęci, ponieważ jest gatunkiem drapieżnym. Gromadzona jest ona w postaci metylortęci.

Zawartość kwasów tłuszczowych omega-3 w tuńczyku ochrania przed miażdżycą i tworzeniem zakrzepów. Ponadto, reguluje poziom cholesterolu we krwi. Tuńczyk stanowi bogate źródło witaminy B3, czyli niacyny, wspomagającej produkcję oraz rozkład aminokwasów, kwasów tłuszczowych i węglowodanów, dzięki czemu dostarcza energię organizmowi. Ponadto, niacyna zmniejsza działanie czynników toksycznych i bierze udział w powstawaniu erytrocytów.

Tuńczyk zawiera pełnowartościowe białko łatwo przyswajalne i lekkostrawne, bogate w aminokwasy. W tuńczyku można odnaleźć pokłady witaminy D3 odpowiedzialnej za układ kostny oraz pracę metabolizmu. Witamina B12, z kolei, bierze udział w produkcji czerwonych krwinek, zapobiega niedokrwistości oraz wspiera układ nerwowy.

Ponadto, mięso tuńczyka bogate jest w wapń i żelazo. W tuńczyku znajdziemy także pokłady potasu, fosforu, sodu i selenu. Zawarta w tuńczyku witamina D poprawia samopoczucie i zwiększa odporność. Warto pamiętać, aby dostarczać ją organizmowi zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, kiedy to jest mało słońca niezbędnego do wytworzenia witaminy D w skórze.

Tuńczyk w oleju to bardzo popularna przekąska. Olejami tworzącymi zalewę są olej sojowy, słonecznikowy lub rzepakowy. Według dietetyków warto wybierać tuńczyka w oleju rzepakowym. Olej sojowy może być przygotowywany z odmian soi GMO. Tuńczyk w takim oleju może posiadać nawet podwójną porcję kalorii. Tuńczyka w oleju można dodawać do sałatek oraz kanapek. Może też być składnikiem pizzy lub zapiekanki. Urozmaici smak dań makaronowych. Z jego pomocą można przyrządzić faszerowane ziemniaki oraz pasty rybne.