Ogon z bobra, polędwica z żubra i inne oryginalne specjały polskiej kuchni

Co ciekawe, niektórych z najbardziej nietypowych potraw można skosztować także w dzisiejszych czasach. Wystarczy wybrać się do miasta lub regionu, w którym narodziły się te dania i odwiedzić restaurację, w której menu się one znajdują. Specjalnie z myślą o miłośnikach odkrywania nowych, nietypowych smaków, przygotowaliśmy zestawienie czterech oryginalnych specjałów polskiej kuchni.

Ogon z bobra dość powszechnie gościł na polskich stołach w XVII w. W tamtych czasach był uznawany za jedną z tradycyjnych potraw postnych, które serwowano w okresie bezpośrednio poprzedzającym święta Bożego Narodzenia i Wielkanoc. Mimo tego, że bobry nie są rybami, ich ogon jest pokryty łuskami przypominającymi rybie, stąd klasyfikacja dania jako postnego. Przepisy na ogon z bobra pojawiały się w starych książkach kucharskich, a ówcześni mistrzowie kuchni polecali jego przygotowanie w domu.

Surowy ogon należało ugotować w roztworze octu i soli, zaprawionym dodatkowo czosnkiem, oliwą lub masłem. Taki przepis na postny ogon z bobra znajduje się m. in. w najstarszej polskiej książce kucharskiej "Compendium Ferculorum". Czy dziś istnieje okazja, aby wypróbować tego specjału? Niestety raczej nie – bobry znajdują się obecnie pod częściową ochroną, a co za tym idzie, ich mięso, w tym także to z ogona, raczej nie gości na kartach menu współczesnych restauracji.

Minogi są pasożytniczymi bezżuchwowcami, które swoim wyglądem do złudzenia przypominają pijawki. Dziś raczej mało kto pomyślałby, że mogą być jadalne. Niegdyś natomiast minogi były bardzo doceniane w kuchni. Ich popularność wynikała głównie z bardzo delikatnego mięsa, które spotykało się z uznaniem nawet koronowanych głów. We wspomnianej powyżej książce kucharskiej zalecano przygotowywać minogi na słodko – z dodatkiem pierników, soku wiśniowego, goździkami, cynamonem oraz cukrem.

W XIX w. minogi serwowano natomiast smażone na maśle jako tzw. zakąskę do alkoholu. Już nasi przodkowie zalecali jednak, aby spożywać je z rozwagą – zjedzone w zbyt dużej ilości, wywoływały bowiem problemy żołądkowe. Być może wynikało to z rosnącego zanieczyszczenia wód, w których żyły minogi. W rezultacie, wkrótce zniknęły zarówno z polskich stołów, jak i z książek kucharskich. Dziś zwierzęta te znajdują się pod ochroną, aczkolwiek w niektórych miejscach nadal można ich skosztować. Współcześnie minogi serwuje się smażone lub marynowane.

Zarówno ogon z bobra, jak i minogi są bardzo rzadko spotykanymi we współczesnych czasach daniami. Zupełnie inaczej sytuacja przedstawia się natomiast w przypadku żętycy, czyli jednego z góralskich napojów serwowanych po dziś dzień na Podhalu. Jego walory zostały docenione przez Ministerstwo Rolnictwa, które zdecydowało się wpisać żętycę na listę produktów tradycyjnych. Żętyca to nic innego, jak serwatka z mleka owczego uzyskiwana podczas wyrobu tradycyjnych góralskich serów. Posiada dość ostry zapach, który nie każdemu przypadnie do gustu.

Turyści, którzy odkrywają najpiękniejsze zakątki Podlasia, prędzej czy później zawitają do Białowieży i staną oko w oko z największym ssakiem Europy – żubrem. Jest to zwierzę znajdujące się pod ścisłą ochroną. Mimo tego, lokalne restauracje serwują z niego mięso. Jak to możliwe?

Wszystko to za sprawą kontrolowanego odstrzału żubrów, który jest przeprowadzany okresowo. W ten sposób mięso żubrów trafia do lokalnych restauracji, które serwują je swoim gościom m. in. pod postacią polędwicy z żubra, pieczeni, carpaccio, a nawet serc. Żubrzyna cieszy się sporym zainteresowaniem miłośników kulinarnych ciekawostek i dobrego mięsa – słynie bowiem ze swojego delikatnego, aczkolwiek dość charakterystycznego smaku.

Aby jej skosztować, najlepiej wybrać się w okolice Białowieży na Podlasiu, a w organizacji pobytu w tych okolicach wspomóc się portalem turystycznym Nocowanie.pl. Dzięki niemu szybko i sprawnie znajdziemy zakwaterowanie w okolicach Białowieży oraz spędzimy w tej niewielkiej, aczkolwiek bardzo urokliwej miejscowości czas wystarczający na odkrycie wszystkich jej sekretów – nie tylko tych kulinarnych!