Polska żywność - z tych produktów możemy być dumni
Specjały polskiej kuchni pod napływem nietypowych produktów z różnych stron świata w pewnym momencie popadły w zapomnienie. Niesłusznie, bo ich smak często jest jedyny w swoim rodzaju i nie do podrobienia. Wielu młodych ludzi doskonale wiedzących czym jest risotto czy tiramisu, nigdy nie jadło prawdziwego śledzia po kaszubsku, bryndzy czy kartaczy. Z roku na rok łatwo zauważyć , że wracamy do rodzimych smaków - zarówno w domowych kuchniach, jak i menu restauracji. Propagować polskie specjały powinniśmy na co dzień, ale dobrą okazją do tego jest też Dzień Polskiej Żywności, który obchodzimy 25 sierpnia. To właśnie pod koniec wakacji jest czas obfitych zbiorów i dożynek. W galerii prezentujemy regionalne specjały, które warto jeść nie tylko podczas targów żywności regionalnej, festynów i imprez folklorystycznych.
Polskie specjały
Specjały polskiej kuchni pod napływem nietypowych produktów z różnych stron świata, w pewnym momencie popadły w zapomnienie. Niesłusznie, bo ich smak często jest jedyny w swoim rodzaju i nie do podrobienia. Wielu młodych ludzi doskonale wiedzących czym jest risotto czy tiramisu, nigdy nie jadło prawdziwego śledzia po kaszubsku, bryndzy czy kartaczy. Z roku na rok łatwo zauważyć jednak, że wracamy do rodzimych smaków - zarówno w domowych kuchniach, jak i menu restauracji. Propagować polskie specjały powinniśmy na co dzień, ale dobrą okazją do tego jest też Dzień Polskiej Żywności, który obchodzimy 25 sierpnia. To właśnie pod koniec wakacji mamy czas obfitych zbiorów i dożynek. W galerii prezentujemy regionalne specjały, które warto jeść nie tylko podczas targów żywności regionalnej, festynów i imprez folklorystycznych.
Sękacz
Cebularze
Cebularze to popularne na Lubelszczyźnie drożdżowe bułeczki z cebulą i makiem. Tradycja ich wypieku sięga XIX wieku, a jako pierwsi przygotowywali je Żydzi z lubelskiego Starego Miasta, a potem receptura rozpowszechniła się po całej Lubelszczyźnie. Będąc w tamtym regionie warto skosztować tego rarytasu. Najlepiej smakują jedzone jeszcze na gorąco, prosto z pieca. Możesz zrobić je także w piecu - przepis znajdziesz tutaj.
Bryndza
Bryndza podhalańska to miękki ser podpuszczkowy, o barwie białej, biało-kremowej lub z lekkim odcieniem seledynowym. Jej smak zazwyczaj jest słony i pikantny, czasem przechodzący w ostry, może być też odrobinę kwaśny. Wszystko zależy od jakości mleka, z którego został zrobiony (na 1 kg sera potrzeba od 4 do 6 litrów). Wytwarzanie bryndzy od setek lat przebiega w ściśle określony i niezmienny sposób. Owce dojone są dwa lub trzy razy na dobę. Oddzielona od serwatki masa serowa jest rozbijana, następnie znowu oddziela się cząstki sera i ugniata je ręcznie w płachcie. Odcedzony ser odkładany jest do dojrzewania. W wyniku fermentacji powstaje tzw. bundz (lub bunc). Aby zmienił się w bryndzę podhalańską, trzeba go raz jeszcze rozkruszyć i wyrobić z solą, aż do powstania gładkiej, jednolitej masy. Idealnie smakuje z pajdą świeżego chleba.
Kartacze
W północno-wschodniej Polsce nie ma osoby, która nie zna tego dania. Od lat to jeden z najbardziej popularnych posiłków w tym regionie. Ziemniaczano-mięsne danie wpisano nawet na listę produktów tradycyjnych sporządzoną przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Kartacze, czyli kluski robione z gotowanych i surowych ziemniaków z mięsnym farszem. Składem przypominają litewskie cepeliny lub pyzy z mięsem. Jednak od tych ostatnich są znacznie większe. Ponadto do kartaczy daje się mięso wołowo-wieprzowe, a do pyz zwykle tylko wieprzowe lub w niektórych regionach z domieszką mięsa drobiowego.
Sery korycińskie
To ręcznie wyrabiany ser z niepasteryzowanego mleka krowiego. Współcześnie produkuje się jego klasyczną wersję, jak i takie z dodatkami przypraw, ziół i czosnku. Masa serowa formowana jest w lekko spłaszczoną kule o masie 3 kg i 30 cm średnicy. Do uzyskania takiego produkty potrzeba ok. 25 litrów mleka. Przed sprzedażą ser przebywa w solance, gdzie dodatkowo zyskuje swoistego aromatu. Doskonale nadaje się do sałatek, kanapek, a także jako nietypowe uzupełnienie jajecznicy.
Łupcie
Te nietypowe gołąbki z Lubelszczyzny, które podaje się zazwyczaj na wigilijną wieczerzę. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, aby farsz z kaszą gryczaną owinięty w liście kapusty podawać także przy okazji rodzinnego obiadu. W czym tkwi ich sekret? Ugotowaną i doprawioną kaszę gryczaną zawija się w liście kiszonej kapusty (w beczce na warstwie siekanej kapusty układa się wcześniej całą główkę kapusty, przysypujemy je warstwą siekanej kapusty, całość soli, ugniata i kisi). Łupcie ciasno ułożone w naczyniu wędrują następnie do pieca. Serwowane są na gorąco, koniecznie skropione olejem konopnym.
Moskole
Na Podhalu podaje się głównie ziemniaki. Górale robią z nich kluski grulane, bukty i hałuski oraz moskale, czyli placki ziemniaczane pieczone na blasze, niekiedy zastępujące chleb. Przywędrowały w Tatry wraz z jeńcami rosyjskimi w czasie I wojny światowej. To wyjątkowo smaczna, sycąca i bardzo znana potrawa góralska. Jej wykonanie nie jest skomplikowane. Co ważne, nie należy się szczególnie kierować gramami w przepisie. Mówiąc opisowo: mąki ma być mniej więcej 1 część na 5 części ziemniaków.
Składniki: ok. 500 g ziemniaków, ok. 100 g mąki.
Ziemniaki obrać, wrzucić na osolony wrzątek i ugotować do miękkości. Odcedzić, odparować i całkowicie wystudzić. Dobrze rozgnieść tłuczkiem do ziemniaków lub widelcem i wymieszać z mąką. Wyrobić rękami ciasto i uformować z niego placuszki o grubości 1-1,5 cm. Kłaść placki na rozgrzaną, suchą patelnię teflonową i smażyć ok 8-10 minut z każdej strony, na niezbyt dużym ogniu, by się nie przypaliły. Podawać z ulubionym sosem.
Śledź po kaszubsku
Ryba ta nie musi kojarzyć się jedynie ze świąteczną przystawka. Śledź podany po kaszubsku, czyli z pomidorami i cebulką, to doskonały sposób na przemycenie do jadłospisu ryby. Co ważne, w taki zestawieniu śledzie najlepiej smakują podane następnego dnia, gdy smaki się "przegryzą".
