8 tradycyjnych napojów

Turcy jedzą mnóstwo mięsa, a idealnym dodatkiem do mięsnego posiłku jest ayran - popularny napój orzeźwiający na bazie jogurtu naturalnego. Oprócz tego, że bardzo dobrze gasi pragnienie i "neutralizuje" pikantne potrawy, reguluje też pracę układu pokarmowego. Jego receptura jest prosta, a cała tajemnica tkwi w jakości składników - ayran to jogurt wymieszany z zimną wodą, do tego lekko osolony. Oczywiście pije się go nie tylko w Turcji, w różnych wersjach popularny jest na Bałkanach, ale też w Azji. W krajach Bliskiego Wschodu i na Zakaukaziu znany jest jako doogh (dugh lub abdugh), często dodaje się do niego miętę i gazowaną wodę. Z kolei indyjska lassi wzbogacona jest przyprawami - kurkumą, kminkiem czy szafranem. Ma też słodką odmianę - można do niej wlać np. sok z mango.

AD/mmch

Tereré to nazwa popularnego w Ameryce Południowej napoju, który przyrządza się na zimno z liści ostrokrzewu paragwajskiego (yerba mate). Niektórzy sugerują, by susz pierwszy raz zalać tradycyjnym sposobem, czyli wodą o temp. 70-80 st. C. i dopiero później użyć lodowatej wody. Inni od razu zalewają mate wodą z kostkami lodu. Yerba na zimno nie traci nic ze swoich właściwości. Tereré znakomicie gasi pragnienie i jest źródłem wielu witamin i minerałów. Świetnie smakuje zarówno bez dodatków, jak i z ziołami czy ze świeżo wyciśniętym sokiem z cytrusów.

Prawdziwie słowiański wynalazek, znany już od X w. Chociaż w Polsce nie jest zbyt popularny, w Rosji i na Ukrainie to niemal napój narodowy, często sprzedawany na ulicy, wprost z beczek. Kwas chlebowy gasi pragnienie, bo zawiera naturalne składniki - drożdże i przede wszystkim witaminy z grupy B. I chociaż klasyfikowany jest jako bezalkoholowy, to jednak zawiera niewielką ilość alkoholu (od 0,8 do 2,5 proc.). Ma naturalnie słodko-kwaśny zapach i smak pieczonego chleba, nie jest za słodki i długo utrzymuje niską temperaturę po schłodzeniu. Prawdziwy kwas chlebowy ma trwałość 3-4 dni, ale niektóre zakłady produkują kwas o ważności 9 miesięcy, stosując specjalną technologię i pasteryzację w wysokiej temperaturze.

W Meksyku kukurydzę się nie tylko je, ale także... pije. Jest bazą ponad 100 różnych napojów. Jeden z nich - atole przypomina zupę. Przyrządza się go z masy kukurydzianej ugotowanej z mlekiem, wodą i cukrem trzcinowym. Najbardziej popularne wersje atole są przygotowywane z dodatkiem wanilii, truskawek i czekolady, ale każdy region ma swój przepis. Chociaż to tradycyjny napój meksykańskiego Dnia Zmarłych, ale pije się przez cały rok. Napój podaje się na gorąco, zazwyczaj na śniadanie.

To lekko sfermentowany napój bezalkoholowy, charakterystyczny dla kuchni krajów bałkańskich. Jest znany i produkowany w Bułgarii, Macedonii, Albanii i Turcji. W Turcji boza jest przyrządzana ze sfermentowanej kukurydzy, zaś w Bułgarii z pszenicy lub prosa. Ma gęstą konsystencję i bardzo niską zawartość alkoholu (zazwyczaj około 1 proc.) oraz lekko kwaśno-słodkawy smak.

To niezwykle aromatyczna, pożywna i relaksująca herbata przyrządzana na indyjski sposób. Trudno wskazać jeden tradycyjny przepis, ale podstawą jest mleko, mocna czarna kawa i dużo pobudzających przypraw. Do tego słodycz cukru lub miodu. Zazwyczaj przygotowuje się ją w rondlu, gdzie w wodzie gotuje się kilka łyżeczek herbaty wraz zielonym kardamonem, goździkami, cynamonem, imbirem czy gałką muszkatołową. Na koniec do wrzącego naparu dodaje się mleka, po czym przecedza przez sitko.

Duże zdziwienie turystów podróżujących po Japonii budzi tradycyjny sposób przygotowania herbaty. Nie ma to nic wspólnego ze znaną nam na co dzień torebką wkładaną do wrzątku, czy nawet zaparzaniem listków w specjalnych imbrykach. Japońska herbata jest zielona, mielona na proszek i rozprowadzana w formie zawiesiny w niezbyt wrzącej wodzie, a następnie mieszana specjalną bambusową miotełką. Podobno smakuje okropnie, a jednak dodaje Japończykom zdrowia i długich lat życia.

Podobno był to jeden z ulubionych napojów faraonów. Napar z kielichów kwiatowych hibiskusa, czyli karkade pozyskuje się z kwiatów zazwyczaj wysuszonych, choć na Wyspach Karaibskich używa się do jego przyrządzania świeżych. Karkade ma intensywną purpurową barwę oraz wyraźny kwaśny lub lekko cierpki smak. Serwowany na zimno wspaniale orzeźwia. Równie dobrze może być podawany jako rozgrzewająca herbata wzbogacona aromatycznymi przyprawami.