Źródło zdrowych tłuszczów. Wybieramy najlepsze orzechy

Człowiek objada się orzechami niemal od zarania ludzkości, o czym świadczą najstarsze znane zapiski. Przypisuje im także magiczną moc, np. starożytni Chińczycy wierzyli, że pokarmem bogów jest orzech laskowy, natomiast Rzymianie i Grecy szczególnie cenili orzecha włoskiego, który szybko stał się również rośliną leczniczą, stosowaną m.in. do neutralizowania trucizny czy leczenia bezpłodności.

Dziś nie ma wątpliwości, że obecność tego typu produktów w codziennej diecie ma znaczący wpływ na prawidłowe funkcjonowanie i rozwój organizmu oraz przyczynia się do zachowania zdrowia. Regularne spożywanie orzechów obniża poziom "złego" cholesterolu we krwi, zapewnia prawidłową pracę serca oraz mózgu, a także łagodzi stany depresyjne. Zmniejsza również ryzyko rozwoju nowotworów, osteoporozy czy cukrzycy.

Które orzechy są najzdrowsze? Trudno znaleźć jednoznaczną odpowiedź, ponieważ wszystkie orzechy wykazują korzystne właściwości, a każdy z osobna może pochwalić się innymi atutami. Ich wspólną cechą jest bogactwo składników mineralnych, odgrywających znaczącą rolę we właściwym przebiegu wielu procesów zachodzących w organizmie, np. wapnia (niezbędny do budowy kości oraz prawidłowego funkcjonowania nerwów i mięśni), żelaza (składnik hemoglobiny umożliwiający transport tlenu do wszystkich komórek ciała), potasu (służy utrzymaniu ciśnienia krwi na właściwym poziomie, a także ma kluczowe znaczenie dla regulacji gospodarki wodnej), cynku (dba o utrzymanie prawidłowego widzenia, pozwala zachować zdrową skórę, włosy czy paznokcie), miedzi (pozwala zapobiec osteporozie) oraz selenu (bardzo silny antyoksydant, odgrywający kolosalną rolę w powstrzymaniu procesów starzenia).

Gdzie znajdziemy najwięcej cennych mikroelementów? Bogatym źródłem potasu i magnezu są zwłaszcza migdały i orzechy arachidowe. Orzechy nerkowca są skarbnicą fosforu, zaś orzechy włoskie – wapnia. Orzechy włoskie i arachidowe dostarczają znaczących ilości sodu, orzechy nerkowca i migdały – żelaza oraz cynku, natomiast źródłem miedzi i manganu są przede wszystkim orzechy laskowe oraz włoskie. W selen szczególnie bogate są orzechy brazylijskie.

Za bardzo zdrowe uchodzą orzechy włoskie, co wynika przede wszystkim z wysokiej (nawet 75-procentowej) zawartości tłuszczu, zwłaszcza kwasów nienasyconych, które obniżają stężenie tzw. złego cholesterolu. Jak dowiedli ostatnio naukowcy wystarczy jeść dziennie cztery orzechy włoskie, by w ciągu trzech tygodni zmniejszyć jego poziom. Orzechy włoskie to również skarbnica przeciwutleniaczy – związków chroniących organizm przed wolnymi rodnikami, które m.in. przyspieszają proces starzenia i są obwiniane za wywoływanie nowotworów.

Orzechy dostarczają też cennych witamin. Arachidowe, zwane ziemnymi, to najbogatsze wśród orzechów źródło witaminy PP (czyli niacyny, która wspomaga przemianę materii), a także kwasu foliowego – niezbędnego składnika diety dla kobiet w ciąży oraz osób prowadzących aktywny tryb życia. Orzechy laskowe oraz migały są bogate w witaminę E, nieprzypadkowo zwaną "witaminą młodości i płodności" (30 g orzechów dostarcza 80 proc. dziennego zapotrzebowania naszego organizmu na ten związek). Orzechy pistacjowe stanowią skarbnicę witaminy B1 (zapewnia prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, mięśni i serca) i B6, niezbędnej dla prawidłowego funkcjonowania mózgu i tworzenia czerwonych krwinek. Dostarczają też dużo luteiny, korzystnie wpływającej na wzrok.

Orzechy włoskie powinny wprowadzić do jadłospisu osoby aktywne fizycznie, zapewniają bowiem solidną dawkę argininy – aminokwasu stanowiącego cenny budulec ludzkich mięśni, znacznie podnoszącego naszą zdolność do wysiłku. Na poprawę pamięci i koncentracji skutecznie wpływają migdały, zaś nerkowce (uchodzące za najsmaczniejsze orzechy) podkręcają libido oraz redukują stres i niepokój.

Orzechy to bez wątpienia bardzo wartościowy produkt spożywczy, choć nie pod każdą postacią. Na przykład popularne prażenie utlenia dobroczynne tłuszcze i dostarcza AGE, czyli tzw. produktów zaawansowanej glikacji. Związki te niszczą tkankę łączną, co objawia się stwardnieniem tętnic (miażdżyca), mętnieniem soczewek oczu, uszkodzeniem połączeń nerwowych (demencja) i chrząstek stawowych. Poza tym na glikację bardzo wrażliwe są małe cząsteczki LDL, które są bardziej toksyczne i w większym stopniu przyczyniają się do rozwoju miażdżycy.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl