Sekret długowieczności Włochów. Te dania warto włączyć do swojego menu

Sycylijski jednogarnkowiec, którego podstawą jest bakłażan jest uznawany za danie kuchni sycylijskiej i żydowskiej. Smażone na oliwie bakłażany dosmaczają czosnek i kapary z pomidorami. Wykończenie pietruszką odświeża całość nadając stosunkowo tłustemu daniu lekkości. Nie do końca wiadomo skąd wzięła się nazwa, ale przypuszczenia językoznawców jako jeden z możliwych kierunków wskazują Katalonię. To uciekający stamtąd po edyktach Królów Katolickich żydowscy uchodźcy przywieźli ze sobą recepturę, a ta przyjęła się na Sycylii tak dobrze, że jest traktowana jak włoska.

Minestrone to gęsta zupa pełna jarzyn. Bardziej liczy się sposób przygotowania niż jakiś określony skład. Najpierw trzeba warzywa przesmażyć a później zalać gorącą wodą lub bulionem i gotować do miękkości. Skład zależy od pór roku i fantazji kucharza, a jedną z najsłynniejszych minestrone jest to pochodzące z Genui minestrone Genovese, z dodatkiem bazyliowego pesto.

Zapiekanka z włoskiego południa to rewelacyjne danie świetnie sprawdzające się zimą. Grillowane plastry bakłażanów przekłada się mozzarellą i pomidorowym sosem nie szczędząc ani jednego ani drugiego. Powstaje posiłek potężny w smaku, w którym rozsmakować mogą się nawet najwięksi miłośnicy mięsa. Znana jest również nieco lżejsza wersja, której bazą są grillowane plastry cukinii.

Zima to w kuchni to czas pełen bulw kopru włoskiego, bo podczas zimowych miesięcy przypada sezon na to aromatyczne warzywo. Pojawia się w sałatkach łączony z pomarańczami i oliwkami, ale bywa również zapiekany pod warstwą beszamelu i parmigiano reggiano.

To sałatka, która pokazuje jak oszczędne były włoskie gospodynie. Resztki starego chleba nie mogły się zmarnować dlatego wykorzystywano je do przygotowania świetnej sałatki. Razem z chlebem w misce łączono pomidory i ogórki, dorzucano sporo liści bazylii, a całość skrapiano oliwą i odrobiną octu winnego.

To jeden z najprostszych sosów do makaronu o rzymskim rodowodzie. Minimalistyczny wręcz skład pozwala przypuszczać, że było to danie najbiedniejszych mieszkańców rzymskiej stolicy. Do ugotowanego al dente makaronu dorzucano tarty ser pecorino i sporą ilość pieprzu, mieszano i stawiano na stole. Choć mogłoby się wydawać, że to nic specjalnego to zaręczam, że cacio e pepe jest absolutnie doskonałe.

Wykorzystuje podobny co cacio e pepe pomysł. Makaron, ser, ale tym razem grana padano albo parmigiano reggiano, ale za niesamowite podbicie smaku w tym wypadku odpowiada sok i skórka starta z cytryny. Lekki i świeży sos doskonale sprawdza się latem jako lekki lunch, ale i zimą, kiedy cytryny są najsmaczniejsze doskonale smakuje.

Gnocchi nie jedno mają imię. Te ziemniaczane kluseczki świetnie łączą się z sosami na bazie gorgonzoli, te które w składzie mają dynię najlepiej podać z szałwiowym masłem. Rzymska wersja nie powstaje z ziemniaków, jej bazą jest mąka z twardej pszenicy, czyli semolina durum. Gnocchi alla Romana są podawane z sosami grzybowymi.

Raviolo con uovo to jeden z najpyszniejszych makaronów. Sporych rozmiarów pieróg faszeruje się serkiem ricotta wymieszanym z posiekaną pietruszką. Taki farsz jest jednak zaledwie tłem dla płynnego żółtka. Raviolo należy tak ugotować, by nie ściąć jajka i by mogło ono wypłynąć na talerz podczas jedzenia i połączyć się z gorącym szałwiowym masłem. Proste i wyborne!

Ndundari, czyli kluski powstające na bazie ricotty, to jedna z najstarszych zanotowanych receptur na makaron. Można podawać je z sosem pomidorowym, ale doskonale smakują podane na słodko z tartym parmigiano, masłem i bułką tartą oraz wykończone szczyptą cynamonu. Wbrew pozorom wcale nie jest to danie dla dzieci.

Jak widać kuchnia włoska ma wiele do zaoferowania również osobom, które nie mogą bądź nie chcą jeść mięsa i to niezależnie od pory roku.