Dzień włoskiego placka

Międzynarodowy Dzień Pizzy nie jest jeszcze hucznie obchodzonym świętem. Szkoda. Daje bowiem możliwość bezkarnego skosztowania tego pysznego dania nawet tym, którzy na co dzień przestrzegają ścisłej diety.

Ciasto chlebowe, podobne do tego, jakie używane jest do wyrobu pizzy, było wypiekane już w neolicie. W starożytności pojawiły się pierwsze zapisy o dodatkach wzbogacających jego smak. Okrągłe, płaskie placki skrapiano m.in. oliwą z oliwek i posypywano ziołami. Jednak pizza jako taka zaistniała dopiero w XIX w.

W Neapolu była typową potrawą biedoty i chłopów. Gospodynie, przygotowując posiłek dla swej rodziny, mieszały mąkę z wodą, formowały okrągły placek i zapiekły go w piecu. Stąd właśnie wzięła się pierwotna nazwa tej potrawy - picea (placek z wody i mąki). To proste danie szybko jednak zyskało uznanie także zamożnych osób.

W 1889 roku pizzy spróbowała królowa Włoch Małgorzata Sabaudzka, która razem z mężem Humbertem I zwiedzała swoje włości. Tak jej posmakowała, że na swoim dworze zatrudniła kucharza, który miał przygotować pizzę specjalnie dla niej. Tak powstała Margherita w skład której wchodziły składniki w kolorach włoskiej flagi: zielona bazylia, biała mozzarella i czerwone pomidory.

Wówczas właśnie pizza uzyskała swój ostateczny i aktualny kształt. Potrawa szybko stała się bardzo modna. Zaczęto sprzedawać ją w przeróżnych wersjach, na terenie wielu miast całego świata. W Polsce włoski przysmak pierwszy raz pojawił się w XVI w. na dworze królewskim Sforzów podczas wieczerzy weselnej Królowej Bony z Królem Polski Zygmuntem Starym. Placek wzbogacony został sosem pomidorowym, ziołami, dodatkami mięsnymi i warzywnymi.

Do najpopularniejszych pizz włoskich zalicza się oczywiście Neapolitana. Jej ciasto robione jest z włoskiej mąki pszennej, drożdży neapolitańskich, soli i wody. Spód pizzy jest przygotowany ręcznie i nie może mieć więcej niż 3 mm grubości.

Pieczenie trwa góra dwie minuty i odbywa się w piecu opalanym drewnem, w temperaturze około 490 st. C. Pizza Neapolitana może być przygotowywana w dwóch wersjach: marinara (pomidory, czosnek, oliwa, oregano lub bazylia) i margherita (pomidory, mozzarella i oregano lub bazylia).

Włosi tak bardzo dbają o swoje dobro narodowe, że postanowili opracować szereg zasad, które obowiązują dla pizzy neapolitańskiej. Tylko jeśli zostaną spełnione będzie ona godna swojej nazwy. Przewodnik idealnej pizzy zawiera nie tylko opis jej kształtu i zasad wyrabiania oraz wypiekania, ale także głębokość, zawartość, a nawet sposób polewania oliwą z oliwek.

Po co spisano takie zasady? Zasadniczym celem opisanych zasad jest ochrona i promocja tradycji. Wielu Włochów uważa, że przygotowanie pizzy to sztuka, która została wypracowana na przestrzeni setek lat.

Najdłuższa pizza na świecie miała ponad 405 metrów. Upieczono ją w mieście Massa w Toskanii. Wypiek był długi, ale miał zaledwie 40 cm szerokości. Miejscowa pizzeria, która podjęła się ustanowienia tego rekordu, specjalizuje się w sprzedaży pizzy "na metry". Margheritę upieczono w specjalnie zbudowanym piecu-tunelu, który ustawiono na jednej z ulic. Ze względu na higienę władze sanitarne zabroniły jej zjedzenia.

Największa na świecie okrągła pizza wpisana do księgi rekordów Guinessa została upieczona w Norwood w Republice Południowej Afryki. Było to 8 grudnia 1990 roku. Jej średnica wyniosła 37,4 metra, a do pieczenia ciasta zużyto aż 4500 kg mąki.

Największą pizzę prostokątną upieczono w USA, w 2005 roku. Miała 39,3 metra długości i 30 metrów szerokości. Została podzielona na 50.000 kawałków i rozdana mieszkańcom 5 tysięcznego miasteczka.